Een kind heeft tijdens zijn of haar schooltijd met veel verschillende waarden en normen van leraren te maken. Veel kinderen toetsen daardoor de leraar in plaats van dat een leraar een kind volgt in zijn of haar ontwikkeling.

Kinderen hebben zó veel mogelijkheden om met elkaar te overleggen, elkaar te ondersteunen, oplossingen te vinden voor dingen dicht bij huis, maar ook voor onder andere maatschappelijke thema’s.

Het WKS-model binnen het onderwijs

Een groot deel van zijn jeugd heeft een kind te maken met onderwijs. Het opdoen van kennis staat daarin centraal. De kinderen worden daarbij ondersteund door docenten.

Hoe meer een kind weet en hoe meer vaardigheden het onder de knie krijgt, hoe beter zijn schoolresultaten zullen zijn; en hoe hoger de maatschappelijke doelen die hij kan bereiken.

Maar er is in het onderwijs een belangrijke vaardigheid die onderbelicht wordt: communicatie. De structuur van de lessen laat daar vaak geen ruimte voor. Leerkrachten, die didactisch geschoold zijn, staan alleen voor grote klassen; ze moeten kennis overdragen en ook de interacties in de gaten houden. Dat lukt niet; in iedere klas wordt gepest en doet zich lichamelijke agressie tussen leerlingen voor. Als we het WKS model integreren in het schoolsysteem, biedt dat een handvat om sociale vaardigheden een plek te geven. Leerlingen krijgen dan een betere basis om zich staande te houden in moeilijke situaties, en om vaardigheden te ontwikkelen die net zo belangrijk zijn als kennis.

Het model biedt leerkrachten handvatten om de regie over een klas te houden; en het ontwikkelingsproces van de kinderen centraal te stellen, zowel didactisch als communicatief. De leraar of mentor is de zaakwaarnemer en volgt dit proces van de kinderen. Hij toetst oplossingen maakt verantwoordelijkheden kleiner wanneer iets niet goed gaat.

De procesbegeleider is een leraar die altijd buiten het probleem staat maar wel actief is in het ondersteunen van de communicatie tussen leraar en kind(eren) en anderzijds tussen de kinderen onderling.